Elke gerenommeerde dakaannemer wordt er wel mee geconfronteerd. Gelukkig niet dagelijks, maar de trend is dat we het steeds vaker tegenkomen. Gebouweigenaren, particulier of bedrijf, hunkerend naar oplossingen voor vaak een structureel vochtprobleem of lekkages die niet op te lossen lijken. We vragen ons af waar dit toch door komt. Hoe kan het dat we steeds vaker bij dit soort zaken worden geconsulteerd? Zeker, soms is het als dakaannemer ook niet zomaar op te lossen. Sterker nog: vaak blijkt dat het helemaal geen dakbedekkingsprobleem is.

Met de voortschrijdende ontwikkeling van producten, wel of niet ingegeven door regelgeving of onderscheidend vermogen, ontstaat bij ontwerp, inkoop en uitvoering al snel een achterstand in kennis. De druk op financiële haalbaarheid en alsmaar korter wordende bouwtijd levert ook geen bijdrage in verdieping van de mogelijkheden. We lezen wel dat er zoveel mooie projecten zijn opgeleverd. De een nog mooier dan de ander: wéér zoveel vierkante meter zonne-energiesystemen geplaatst of begroeiing opgeleverd. Maar de ellende voor, tijdens en zeker ook ná oplevering en de eerste jaren na gebruik worden niet op dezelfde wijze uitgelicht. Faalkosten en aantonen dat er wat fout is gegaan, is voor het imago van alle partijen niet zo handig.

Regelmatig mag ik beoordelen waar een chronisch probleem zijn oorzaak vindt. In diezelfde regelmaat kom ik veelvuldig bouwfouten tegen, maar ook schrijnende gevallen van een wel erg makkelijk dichtgeplakt dakje. Erg lichtzinnig voor de goedkoopst mogelijke oplossing uitgevoerd. De gevolgen voor de opdrachtgever zijn vaak ernstig en de faalkosten meestal ook. Bouwkundige of bouwfysische problematiek met het huidige luchtdicht bouwen, traditioneel bouwen of juist vochtregulerend bouwen met alleen natuurlijke bouwmaterialen, dwingen ontwerper en aannemer om zich hierin te verdiepen. Juist dán zien we dat hier vaak de bekende klok en klepel toch niet geheel de juiste samenwerking vindt.

Hebben ontwerpers en werkvoorbereiders het al wel voor elkaar, dan moet dit in de praktijk ook nog maar begrepen worden en zo niet, dan valt men terug op wat men ooit eens geleerd heeft. Het gezegde ‘dat doe ik al meer als 30 jaar zo’ hoor ik veelvuldig voorbijkomen. Als dakopinionist heb ik hier al eens eerder over geschreven. Kennis is nu eenmaal nodig om de opdrachtgever te leveren waar hij om vraagt. Die kennis mag en moet niet alleen voorbehouden zijn voor kantoorpersoneel. De mensen met de handjes moeten het uitvoeren, dáár moet dus de kennis aanwezig zijn. Niet alleen het hoe, maar zeker ook het waarom. Een folie bijvoorbeeld, moet nu anders worden gemonteerd ten opzichte van ‘30 jaar geleden’.

De druk op prestatie in tijd en geld is mede debet aan deze snel groeiende onkunde. Opleiden van mensen kost tijd en geld. De factor geld is vaak nog wel weg te poetsen. Tijd is nu de belangrijkste factor, waarbij het gebrek aan voldoende handjes ook niet meehelpt om onze bouwwerken kwalitatief hoogwaardig en duurzaam af te leveren. Ik heb het dan nog niet eens over communicatie van partijen onderling.

Is het dan zo slecht gesteld als ik hierboven schets? Nee hoor. Gelukkig gaat het veelal ook gewoon goed. De boodschap is echter wél dat investeren in kennis en kunde op de werkvloer met de huidige innovatieve ontwikkelingen niet kan en mag achterblijven. Niemand zit erop te wachten om over 6 tot 10 jaar wederom te worden geconfronteerd met de ‘fouten’ die we nu maken. Duurzaam is immer het motto en daar passen onkunde en ‘fouten’ niet in. Samen staan we voor de volgende uitdaging het tij te keren.